22 مارس 2024- مطالعه ی اخیر نشان داده است که در مقایسه با درمان معمول، استفاده از لیراگلوتاید در طی شش ماه با افزایش پرفیوژن محیطی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 و بهبود بیماری شریان محیطی (PAD) همراه بود که نشان می‌دهد این دارو ممکن است از پیشرفت بالینی PAD جلوگیری کند.

پژوهشگران در ژورنال JAMA Network Open گزارش دادند که کارآزمایی بالینی تصادفی برچسب باز STARDUST،روی 55 بیمار مبتلا بهT2D وPAD نشان داد که لیراگلوتاید با افزایش قابل توجهی در فشار اکسیژن عبور کننده در پوست(TcPo2)  در مقایسه با درمان مرسوم عوامل خطر قلبی عروقی (CV) مرتبط است. فشار اکسیژن عبور کننده از پوست در 89 درصد از شرکت کنندگان تحت درمان با لیراگلوتاید و 46 درصد از گروه کنترل، حداقل 10 درصد نسبت به سطح پایه، افزایش داشت.

بیماری شریان محیطی در دیابت ممکن است منجر به زخم پای دیابتی و قطع اندام تحتانی شود. آگونیست های گیرنده پپتید 1 شبه گلوکاگون، مزایای CV را در کارآزمایی های بیماران مبتلا به T2D در معرض خطر CV بالا، نشان داده اند. با در نظر گرفتن این موضوع، پائولا کاروسو و همکارانش از دانشگاه کامپانیا  "Luigi Vanvitelli" در ناپل ایتالیا، به بررسی اثر لیراگلوتید بر پرفیوژن محیطی اندازه گیری شده با TcPo2 محیطی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 و PAD پرداختند.

برای این منظور، محققان یک کارآزمایی بالینی تصادفی برچسب باز(RCT) را بین سال‌های 2021 و 2022 با پیگیری نهایی در دسامبر 2022 انجام دادند. این پژوهش شامل 55 فرد مبتلا به دیابت نوع 2 وPAD ، با TcPo2 بین 30 تا 49 میلی متر جیوه بود.

پنجاه و پنج شرکت‌کننده (میانگین سنی، 67.5 سال؛ 78 درصد مرد) بطور تصادفی در گروه دریافت 1.8 میلی‌گرم لیراگلوتاید زیر جلدی (27 نفر) یا درمان مرسوم عوامل خطرزای قلبی عروقی (گروه کنترل، 28 نفر) به‌مدت شش ماه قرار گرفتند.

پیامدهای همزمان، تغییر در پرفیوژن محیطی نسبت به ابتدای تحقیق(سطح پایه) بین گروه ها و مقایسه نسبت افرادی بود که در هر گروه به افزایش 10 درصدی TcPo2 از سطح پایه رسیدند.

این مطالعه به یافته های زیر منجر شد:

•  شرکت کنندگان سطح هموگلوبین A1c میانه (IQR) 6.9 درصد و میانگین TcPo2 برابر با 40.3 میلی متر جیوه داشتند.

•  فشار اکسیژنی که از پوست عبور می کرد در طول زمان در هر دو گروه افزایش یافت، با تفاوت‌های معنی‌دار به نفع گروه لیراگلوتاید پس از 6 ماه (تفاوت درمان تخمینی، 11.2 میلی‌متر جیوه).

•  افزایش 10 درصدی TcPo2 در 89 درصد از شرکت کنندگان در گروه لیراگلوتاید و 46 درصد در گروه کنترل رخ داد (خطر نسبی، 1.91).

•  در مقایسه با گروه کنترل، افراد گروه لیراگلوتاید کاهش قابل توجهی در پروتئین واکنشیC (0.4- میلی گرم در دسی لیتر)، نسبت آلبومین ادرار به کراتینین (119.4- میلی گرم در گرم) و بهبود در مسافت طی شده در 6 دقیقه ای پیاده روی داشتند (25.1 متر).

در نتیجه، در این مطالعه لیراگلوتید باعث افزایش پرفیوژن محیطی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 و PAD شد که با اندازه‌گیری TcPo2 طی 6 ماه درمان، شناسایی شد.

محققان نوشتند: این نتایج از استفاده از لیراگلوتید برای جلوگیری از پیشرفت بالینی PAD در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 حمایت می کند.

منبع:

https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/liraglutide-can-prevent-pad-progression-in-patients-with-type-2-diabetes-stardust-trial-126176